Rozdział 33

       Obudziłam się dopiero następnego ranka. Promienie słońca wdzierały się do mojego pokoju przez zasłonięte rolety. Przykryłam głowę poduszką i próbowałam zasnąć. Niestety nie było mi to dane...
-Marika mogę wejść- usłyszałam ciepły głos matki
-Nie nie możesz 
-Córciu ale dzwoni Lenka 
-To powiedz, że mnie nie ma- odparłam a ona wkroczyła do mnie do pokoju 
-Już daję- powiedziała do słuchawki i podała mi telefon 
-Dziękuję- rzuciłam sarkastycznie w stronę rodzicielki 
-Co tam Len ?
-Dlaczego nie odbierasz swojego telefonu do jasnej cholery ?
-Bo go zgubiłam 
-Dać dziecku zabawkę !
-Dobra co chciałaś ?
-Wracaj do nas księżniczko !
-Marco ?
-A kto inny jak nie Twój kochany blondyn 
-Tęsknie i strasznie Cię kocham Reus 
-Ja Ciebie też dlatego wogóle nie rozumiem dlaczego wyjechałaś 
-Tak będzie lepiej 
-Ciekawe dla kogo ?
-Dal mnie na pewno !
-Nie sądzę, ale wrócimy do tej rozmowy bo ktoś puka i musimy otworzyć
-Okey Kocham Was
-My Ciebie też...papa
Odłożyłam telefon i wstałam z łóżka. Zeszłam po schodach na dół i skierowałam się do kuchni.
-Zjesz ze mną śniadanie ?
-Nie dziękuję muszę zaraz wyjść
-Gdzie ? Wszyscy są w Niemczech 
-Może wracam do Dortmundu 
-Naprawdę ? Już ?
-Nie !
-Dziecko nie zachowuj się tak w stosunku do mnie
-Dobra skończ pieprzyć- odparłam i poszłam na górę

Ubrana się w to:

opuściłam dom.

Wyszłam z domu i udałam się w stronę parku. Szłam dłuższą chwilę aż w końcu znalazłam się na mojej ulubionej ławce. Znów zaczęłam rozmyślać nawet na chwilę nie mogłam się od tego uwolnić.

-Zgadnij kto ?- zapytał ktoś trzymając dłonie na moich oczach i pochylając się nade mną

-Nie wiem, ale masz fenomenalny krem do rąk i nieziemskie perfumy- stwierdziłam 

-Zgadłaś to właśnie ja- odpowiedział zdejmując dłonie z oczu, momentalnie odwróciłam głowę

-To Ty ? Ten koleś z parku ?

-Tak w rzeczy samej 

-A Ty wiesz, że ja żartowałam z tym kremem i perfumami ?

-Oczywiście, że tak jaśnie pani 

-Czego chcesz ?

-Znalazłem Twój telefon 

-Naprawdę znalazłeś go ?

-Tak się przestraszyłaś Alexa, że musiał Ci wypaść

-Tak tak fascynujące oddaj mi go

-Znaleźne się należy 

-Ile chcesz ?

-Kasa ? Nie przyjmuję w takiej walucie

-A w jakiej ?

-Buziak 

-Słucham ?

-Chcesz ten telefon czy nie ?- nie powiem propozycja była kusząca w końcu nie taka ofiara  z niego, ale od razu się nie zgodzę, żeby nie było, że ja to jakaś pierwsza lepsza 

-Nie pocałuje Cię nigdy w życiu 

-Oj weź przestań wiem, że tego chcesz

-Oprócz serca mam trochę mózgu 

-To weź go wyłącz na chwilę

-W policzek ?-zapytał i zaczęłam się śmiać 

-Za policzek to mogę Ci oddać ewentualnie pokrowiec 

-Dobra nie to nie goń się leszczu 

-Dobra już dobra w policzek- powiedział chłopak i się przybliżył

Podeszłam do niego i szybko zbliżyłam twarz do jego, a ten drań odwrócił głowę

-Ty idioto miało być w policzek 

-Daj spokój !

-Skończony dupek !

-Weź się nie wkurzaj bo jak jesteś taka zdenerwowana to zaczynasz mi się podobać

-Co proszę ? 

-Żartowałem przecież. Ty zawsze mi się podobasz

-Marysia ?

-Nie Piotrek- po tej odpowiedzi wpadłam w niepohamowany śmiech 

-A Ty o tym, że narkotyki...To nie marysia

-O  Boże mój brzuch jak boli- mówiłam przez śmiech 

-Bez przesady to nie było takie śmieszne

-Uwierz było- odparłam przytrzymując się ramienia chłopaka

-Dobra już ogarniamy się a Ty jak masz na imię ? 

-Marika

-Ooo jakie piękne imię

-Dziękuję Bardzo Twoje też jest cudowne wiesz, że zawsze mówiłam mamie, że będę miała synka o imieniu Piotruś- odparłam siadając na ławce 

-Jak słodko 

-Wiesz co przepraszam Cię za tego idiotę i wogóle

-A ja za wariatkę i te inne- odparł i objął mnie ramieniem

-Może pójdziemy na kawę i ciastko ?

-Pewnie chodźmy- odparł i podniósł się z ławki

Szliśmy alejkami parku aż wreszcie dotarliśmy do pobliskiej kafejki. Weszliśmy do środka i zajęliśmy miejsca przy stoliku dla dwóch osób.

-Co tu robisz ?

-Mieszkam znaczy mieszkałam 

-A teraz gdzie masz swoje miejsce ?

-Sama nie wiem kilka miesięcy temu wyjechałam do Dortmundu a teraz jestem tutaj 

-Dlaczego wróciłaś ?

-Życie się skomplikowało nie miałam już na nic sił chciałam odpocząć. A Ty ?

-Przeprowadziłem się tu rok z temu z Warszawy

-Dlaczego ?

-Moja młodsza siostra trenuję siatkówkę dostała propozycje od klubu więc zostawiliśmy wszystko i jesteśmy

-Jesteś z tego zadowolony ?

-Powiedzmy, że nie mam większych zastrzeżeń 

-To dobrze 

-A Ty co robisz w życiu ?

-Dostaję po dupie od losu 

-Widzę że kogoś nie oszczędzało życie

-Życie jak życie powiedziałabym, że raczej ludzie głównie mężczyźni 

-Co się dzieję ?- zapytał łapiąc mnie za rękę

-Nic po prostu jak o tym myślę to chcę mi się płakać... Jestem beznadziejna

-Nie wolno tak o sobie mówić, lepiej opowiedz co się stało 

-Nic takiego po prostu chłopak któremu bezgranicznie ufałam i kochałam zdradził mnie potem następny, a potem się zakochałam 

-Bez wzajemności ?

-Nie po prostu nie umiemy się kochać jednocześnie się nie raniąc

-Jak to ?

-Tak po prostu 

-Kochasz go nadal ?

-Cholernie- odparłam i wytarłam spływającą łzę

-To po co wróciłaś ?

-Jak Ty nic nie rozumiesz 

-Właśnie wszystko doskonale rozumiem, jeżeli się kogoś kocha to nie można pozwolić mu odejść, nie można za wszelką cenę 

-Wszystko w porządku ?

-Nic nie jest w porządku do końca życia będzie mi się śniła jej blada twarz, jej puste oczy, które wypełnione były szarością i smutkiem, jej usta, które po mimo tego że były zamknięte krzyczały, błagały o pomoc- powiedział przez zaciśnięte zęby i uronił kilka łez

-Nie wiem co powiedzieć strasznie mi przykro

-Mi też 

-To była Twoja miłość ?

-Kochałem ją strasznie mimo tego, że czasami myślałem żeby to wszystko zostawić i się poddać, a kiedy okazało się, że zostało jej 3 tygodnie nic już nie było takie same

-Była chora ?

-Ten cholerny nowotwór niszczył ją od środka. Nie mogłem patrzeć na to ja z każdym dniem staję się coraz bledsza i chudsza

-Musiałeś przeżywać piekło 

-Tak było po tym jak odeszła miałem depresję, wpadłem w alkohol i narkotyki i w końcu wylądowałem na odwyku

-A teraz ?

-Jest okey oczywiście każdego dnia o niej myślę, ale próbuję sobie to tłumaczyć 

-To dobrze, że sobie tak radzisz

-Dziękuję

-Jesteś cudownym człowiekiem 

-Każdy kto ma w sobie odrobinę empatii postąpił by tak samo...dlatego teraz jestem wyczulony na tym punkcie i uważam, że nie powinnaś pozwolić mu odejść

-Jakaś cześć mnie chciałaby przy nim być, ale reszta podpowiada, że to nie jest najlepsze rozwiązanie

-Posłuchaj serca 

-Naprawdę ?

-Jasne, że tak Twoje szczęście jest najważniejsze, a będziesz je miała tylko u jego boku

-Dziękuję- odparłam i przytuliłam chłopaka

-Nie ma za co strasznie się cieszę, że Cię poznałem w końcu mogłem powiedzieć komuś co tak naprawdę czuję jak czasami jest mi cholernie ciężko i nie mam na nic sił 

-Wcale Ci się nie dziwię 

-Fajnie jest mieć obok siebie kogoś kto Cie rozumie 

-Miło Mi- powiedziałam i wzięłam łyk kawy 

                   ***                    

Jak obiecałam jest rozdział przed wyjazdem. Mam nadzieję, że wam się spodoba :) 

Chciałam jeszcze powiedzieć, że niedługo koniec tego bloga. Nie mam już więcej pomysłów na tę historię. Sądzę, że jeszcze dwa rozdziały i The End. 

Pozdrawiam Was i życzę udanych i słonecznych wakacji :*